ชายคนหนึ่งหยุดยืนอยู่หน้าตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่งหนึ่งอยู่เป็นเวลานาน เพื่อคอยชายที่อยู่ในตู้ออกมา
แต่เวลาผ่านไป 8 นาที ชายคนที่อยู่ในตู้ก็ไม่มีท่าทีจะขยับตัวและปากแต่อย่างใด จนเวลาผ่านไปได้ 15 นาที ชายคนที่อยู่ในตู้ก็ยืนนิ่งไม่ไหวติงแต่อย่างใดจนเขาเริ่มหงุดหงิด เขากระชากประตูตู้โทรศัพท์ออกแล้วต่อว่าชายที่อยู่ในตู้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่า
“นี่คุณในเมื่อคุณจะไม่ใช้โทรศัพท์ก็วางสายซะทีสิ คนอื่นเขาจะได้ใช้ต่อมั่ง”
ชายในตู้โทรศัพท์สวนกลับมาทันควันว่า
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์”
“ก็คุณไม่ได้พูดอะไรเลยนี่”
ชายในตู้โทรศัพท์กล่าว
“ก็จะให้ผมพูดตอนไหนหล่ะ ก็เมียผมยังด่าไม่จบเลยนี่…”
แต่เวลาผ่านไป 8 นาที ชายคนที่อยู่ในตู้ก็ไม่มีท่าทีจะขยับตัวและปากแต่อย่างใด จนเวลาผ่านไปได้ 15 นาที ชายคนที่อยู่ในตู้ก็ยืนนิ่งไม่ไหวติงแต่อย่างใดจนเขาเริ่มหงุดหงิด เขากระชากประตูตู้โทรศัพท์ออกแล้วต่อว่าชายที่อยู่ในตู้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่า
“นี่คุณในเมื่อคุณจะไม่ใช้โทรศัพท์ก็วางสายซะทีสิ คนอื่นเขาจะได้ใช้ต่อมั่ง”
ชายในตู้โทรศัพท์สวนกลับมาทันควันว่า
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์”
“ก็คุณไม่ได้พูดอะไรเลยนี่”
ชายในตู้โทรศัพท์กล่าว
“ก็จะให้ผมพูดตอนไหนหล่ะ ก็เมียผมยังด่าไม่จบเลยนี่…”